ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

     Ο όρος παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στο λεξιλόγιό μας, ειδικά τα τελευταία 15-20 χρόνια, καθώς ζούμε πλέον σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο εμπόριο και την αγορά με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, αλλά και στο ότι τα εθνικά σύνορα είναι πολύ πιο προσπελάσιμα για την διακίνηση ανθρώπων και αγαθών, με μεγαλύτερο παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι ειδήσεις μεταδίδονται αστραπιαία σε όλο τον κόσμο με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε. και του διαδικτύου,   ότι υπάρχει μια διεθνής γλώσσα και τέλος ότι οι άνθρωποι σχηματίζουν κοινές κουλτούρες και συνήθειες από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία.       

       Η παγκοσμιοποίηση, όμως, όπως έχει διαπιστωθεί, δρα ισοπεδωτικά όσον αφορά τα ήθη και τα έθιμα των λαών και στις κατά τόπου παραδόσεις. Θα λέγαμε ότι είναι η κύρια αιτία της αλλοτρίωσης των πολιτισμών και της αλλοίωσης των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν στον τρόπο ζωής του καθενός απ’ αυτούς. Οι Λαοί χάνουν σιγά-σιγά την ταυτότητά τους. Αυτό έχει σαν δυσάρεστο αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε μια μαζοποιημένη κοινωνία  η οποία συνθλίβει την διαφορετικότητα.

      Όσον αφορά το δικό μας γίγνεσθαι, η παγκοσμιοποίηση έχει χαράξει ήδη σημάδια αλλοίωσης και αλλοτρίωσης  στην ταυτοπροσωπία που έχουμε σαν λαός. Αυτό φαίνεται πρώτα και κύρια στην αλλαγή του αξιακού μας κώδικα, στον παραγκωνισμό των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών που στήριζαν επί αιώνες την Ελληνική κοινωνία, όπως η αξία της πατρίδας, της οικογένειας και της πίστης. Επίσης σημαντική αλλοίωση παρατηρείται στη γλώσσα μας, της οποίας η χρήση συρρικνώνεται με την αναίτια αντικατάσταση ελληνικών λέξεων  από αγγλικές. Στο σημείο αυτό να τονίσουμε, ότι ενώ η Ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα των γλωσσών, με την οποία εκφράστηκε κατ’ εξοχήν η ποίηση, η φιλοσοφία και ο Ευαγγελικός λόγος, περιορίζουμε δυστυχώς τη χρήση της σε όσες λέξεις είναι αρκετές για να συνεννοούμαστε και να συναλλασσόμαστε. Όταν όμως πτωχαίνουμε το λεξιλόγιό μας, περιορίζουμε παράλληλα και τον ορίζοντα της σκέψης μας. Με την αλλοίωση, λοιπόν, της γλώσσας ενός λαού αλλοτριώνεται σε μεγάλο η ψυχή του.  

     Η παγκοσμιοποίηση όμως, έχει επιδράσει καταλυτικά και στη μουσική μας παράδοση. Ιδιαίτερα αρνητικό ρόλο διαδραματίζουν σε αυτό το θέμα τα Μ.Μ.Ε μεγάλης εμβέλειας, τα οποία προβάλουν συνεχώς ξενόφερτα ακούσματα χαμηλής ποιότητας. Δεν είμαστε εχθροί του ξένου, αλλά αντιδρούμε όταν μας προβάλουν διαρκώς μουσικά πρότυπα που στερούνται αισθητικής και τέχνης, ενώ παράλληλα έχουμε τόσο πλούσια μουσική παράδοση, την οποία παραμερίζουν. Αλήθεια, σκεφτείτε πόσο συχνά ακούτε στα ραδιόφωνα Θοδωράκη, Χατζηδάκη Καζαντζίδη ή Μπιθικώτση; Όσον αφορά άλλα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια  έχουν περιθωριοποιηθεί σχεδόν τελείως από τις μουσικές λίστες. Από τη μια λοιπόν η λαϊκή παράδοση χαρακτηρίζεται ως «ντεμοντέ» και περιθωριοποιείται, κι από την άλλη προβάλλεται επί μονίμου βάσεως  η ροκ και ιδιαίτερα η ποπ μουσική, οι οποίες είναι οι μουσικές που επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι και η Eurovision προωθεί έντονα μια παγκοσμιοποιημένη μουσική, όπου τα διαγωνιζόμενα τραγούδια έχουν κοινούς ρυθμούς, κοινή γλώσσα και κοινές χορογραφίες. Όλα δουλεύουν στην κατεύθυνση να γίνουμε μια ομοιογενής μάζα, χάνοντας την ταυτότητα μας.

  Ευτυχή εξαίρεση στον κανόνα της μαζοποίησης αποτελεί η Κρήτη, στην οποία στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό οι τοπικές παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα της, ειδικά μέσα από την ντόπια μουσική και τη μαντινάδα. Θα λέγαμε ότι η Κρήτη είναι ένα προπύργιο απέναντι στα ισοπεδωτικά σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια μεγάλη άνθηση στην Κρητική μουσική, καθώς γράφονται πολλά καινούργια τραγούδια, αμέτρητες μαντινάδες, πολλά παιδιά ασχολούνται με την εκμάθηση κρητικών χορών και παραδοσιακών οργάνων, και κυρίως η νεολαία μας διασκεδάζει σε μεγάλο βαθμό στα Κρητικά κέντρα. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις κάποιων καλλιτεχνών, πιστεύω λίγων, που δεν σέβονται όσο θα ‘πρεπε τη μουσική μας παράδοση και την αλλοιώνουν αναμιγνύοντας  την με ευτελή ξένα ακούσματα, καθώς και περιπτώσεις μαντιναδολόγων που δεν χρησιμοποιούν καθόλου Κρητικούς ιδιωματισμούς, καταντώντας τη μαντινάδα σε ένα άχρωμο τετράστιχο.

   Ποιος είναι, όμως, ο απώτερος στόχος των σκοτεινών κέντρων εξουσίας που προωθούν την παγκοσμιοποίηση; Ο σκοπός, λοιπόν, είναι η εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης και παράλληλα η δημιουργία μιας Πανθρησκείας. Να υπάρξει δηλαδή ένας παγκόσμιος ηγέτης που θα εξουσιάζει όλα τα έθνη και ένα συνονθύλευμα θρησκευτικών πεποιθήσεων το οποίο θα ασπάζονται όλοι οι λαοί. Στη θέση του Χριστού θέλουν τον Αντίχριστο! Αυτόν αναμένουν οι "οραματιστές" της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως νέο παγκόσμιο ηγέτη και ταυτόχρονα ως Μεσσία τους. Στην κατεύθυνση αυτή εργάζεται ύπουλα και το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών.          

     Είναι, όμως, προφανές ότι ανακατεύοντας πολλά ψεύδη με την μοναδική αλήθεια τότε δημιουργείται σύγχυση, και οι άνθρωποι οδηγούνται στην πλάνη. Με τον τρόπο αυτό απομειώνεται η μοναδικότητα της αλήθειας του Χριστού, ο οποίος μας τόνισε λέγοντας «εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωαν. 14,6), και σχετικοποιείται ο δρόμος της Σωτηρίας.  Άρα, λοιπόν η Ορθοδοξία, ως εκφραστής της μιας και μοναδικής αλήθειας, αποτελεί εμπόδιο το οποίο πρέπει να παραμεριστεί κατά τους "Νεοταξίτες." Εξάλλου, τα ιδανικά της ελευθερίας, της αγάπης, της ταπείνωσης, της εγκράτειας και της ολιγάρκειας που προβάλει η Ορθοδοξία δεν συνάδουν με το πνεύμα του απολυταρχισμού, του άκρατου ανταγωνισμού, του υπερκαταναλωτισμού, της αυταρέσκειας και της σεξουαλικής απελευθέρωσης που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.

       Όσον αφορά το όραμα μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, θα υλοποιηθεί αφότου προηγηθεί η ισοπέδωση  των εθνοτήτων, των παραδόσεων και των πολιτισμών, ώστε να μετατραπεί η ανθρωπότητα σε μια άμορφη μάζα στην οποία δεν πρέπει να περισσεύει κανένα κεφάλι, για να ακολουθήσει ευκολότερα η καταδυνάστευση των ανθρώπων. Μάλιστα, αυτό το όραμα της Παγκόσμιας Κυβέρνησης έχει κατ’ επανάληψη διατυπωθεί από πολλούς σημαίνοντες ηγέτες, εγχώριους και μη… Γι’ αυτό στα πλαίσια της πολιτικής τους αυτής είναι ο υδροκεφαλισμός των μεγαλουπόλεων, στις οποίες γίνεται ευκολότερα η μαζοποίηση των ανθρώπων, καθώς υπάρχει κοινός τρόπος ζωής, κοινές συνήθειες, κοινός τρόπος ομιλίας και κοινή συμπεριφορά. Ακριβώς αυτή τη λογική εξυπηρετεί και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση ανθρώπων και το ανακάτεμα λαών και πολιτισμών, ώστε μέσα στο μεγάλο γουδί της παγκοσμιοποίησης να συνθλιβούν οι διαφορετικότητες. Γι’ αυτό άλλωστε προωθείται και το σύνθημα της πολυπολιτισμικότητας. Παράδειγμα  παγκοσμιοποιημένου υπερκράτους αποτελεί ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην οποία ακυρώνονται οι εθνικοί νόμοι και τα εθνικά συντάγματα και ασκούν πλέον υπερεξουσίες αόρατα κέντρα και εγκάθετοι επίτροποι.

  Κλείνοντας, θέλουμε να καταστεί σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση δεν θα γεννούσε τόσες επιφυλάξεις αν πράγματι προωθούσε τη συμφιλίωση και αδελφοποίηση των λαών, την προστασία όλων ανεξαιρέτως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σεβασμό στην κουλτούρα και τις παραδόσεις κάθε έθνους καθώς και το δικαίωμα στην ταυτοπροσωπία και τον αυτοκαθορισμό.  Η υγιής αγάπη δεν προσπαθεί να αλλάξει τον άλλο, αλλά τον δέχεται όπως είναι. Πρέπει επίσης, να κατανοήσουμε πως ό,τι προβάλλεται ως μόδα δεν σημαίνει αναγκαστικά και πρόοδο. Η Ελλάδα διαθέτει πανανθρώπινες αξίες που βασίζονται στο Ελληνοχριστιανικό πνεύμα, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε όλος ο Δυτικός πολιτισμός, και σε αυτές τις αξίες πρέπει να μείνουμε προσανατολισμένοι, για να μην αλλοτριωθούμε ως Έθνος. Ας αποβάλουμε την άκρατη ξενομανία μας και να γίνουμε πιο υπερήφανοι για τα πολιτιστικά μας πρότυπα, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα ξένα.Γιατί όποιος δεν στηρίζει το σπίτι του πέφτει και τον πλακώνει…                    

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΙΤΑΚΗΣ 
Καθηγητής Θεολόγος - Μουσικοσυνθέτης